Morgen is het grootoudersdag en ook de verjaardag van mijn vader.
Wat een grote opschudding in mijn borst veroorzaakt, is dat ik maar één dag heb gericht op de drie mensen van wie ik het meest houd in mijn leven.
Maar grootouders zijn verlichte wezens, het zijn onaantastbare wezens.
Niemand kan een grootvader of grootmoeder kwaad doen.
Het is ondenkbaar.
Als je vader bent en grootvader wordt, heb je automatisch een stoel in de lucht die op je wacht met een pot Häagen Dazs-ijs dulce de leche.
Wij, kleinkinderen en kleindochters, willen altijd zoals zij zijn, omdat ze voorbeelden zijn van overwinnen, van onmetelijke liefde.
Ik beschouw mijn grootouders als goden en godinnen.
Mijn grootmoeder Lucy zou Aphrodite zijn: godin van de schoonheid die is ontstaan op de kruising tussen de lucht en de zee.
Vreemd genoeg praatten we altijd op het balkon, waar we vanuit het raam de horizon van het strand konden zien. De kruising tussen lucht en zee.
Mijn grootmoeder Amerika zou Athena zijn, de godin van de wijsheid. Hoewel ik al in de hemel woon, herinner ik me zijn genegenheid en zijn zorgvuldige blik op mij.
De wijze vrouw was zij.
Mijn grootvader Antônio zou een mengeling zijn van Apollo en Dionysus.
Een beetje wijn, feesten, natuur, ondeugendheid, vreugde.
En ook wijsheid, kunst, poëzie, muziek, genezing.
Het was de persoon die me aanmoedigde om kunstenaar te worden, in de breedste zin van het woord.
We schilderden, we schreven, we tekenden.
Hoewel Hermes de god was die verantwoordelijk was voor het leiden van zielen naar de onderwereld, was hij de god van geluk, reizen, wegen en taal.
Dit zou mijn grootvader Paulo zijn, een reiziger, een leerling in het leven en die duidelijk maakt hoe van de ene plaats naar de andere gaan ons wereldbeeld verandert.
Met hem reis ik van Blumenau naar Bilbao in uren van eindeloze verhalen.
Maar ik heb geluk dat ik ze heb.
En om van allemaal een beetje magie te kunnen hebben.
Wees attent zoals Paul en heks zoals Lucy.
Wees zo voorzichtig als Amerika en zo opgewekt als Antonio.
Het zijn liefdes buiten het leven.
Ze zouden eeuwig moeten leven, ook al zeggen ze altijd dat het stom zou zijn.
Dus ik denk: als ik grootmoeder ben, zal ik dat allemaal een beetje zijn.
Ondeugend, mooi, wijs, vol verhalen ... Reisde?
Misschien ben ik de beste grootmoeder ter wereld.
Omdat ik het ga proberen.
En mijn kleinzoon of kleindochter schrijven in de toekomst zo'n tekst voor mij, wie weet?
Of kan ik vanuit de hemel schrijven?
Tegen die tijd zal de technologie daar al een 0800-direct hebben gecreëerd.
En ik zal in de wolken een Haagen Dazs eten dulce de leche.
Marina EstevãoAfgestudeerd in Journalistiek aan PUC-RJ, is haar passie om te schrijven over wat ze leeft, wat ze ziet en wat ze voelt. Elk verhaal heeft immers meerdere kanten, wat verandert, is de manier om het te vertellen - altijd in een goed humeur.
