Ik zal je een geheim vertellen: ik heb een vliegende schotel gezien. Een glanzend metalen voorwerp, half zilver en oranje, varend in een heldere en heldere lucht midden in een zonnige middag, met een vreemde grillige beweging. Het kwam uit het niets en ik ging in een opwelling kijken en zag het. Wauw!
Plots stopte hij en bleef zo staan, zonder de lengte- of breedtegraad te kunnen berekenen, boven mijn hoofd.
Elke keer dat ik het iemand vertelde, werd het controversieel. Ik moest garanderen dat ik niet werd beïnvloed, ik was niet dronken, gedrogeerd of onder invloed van een zwarte streep. Ik was niet eens op zoek naar iets in de lucht, het gebeurde gewoon: ik keek en zag het glanzende object. En er was geen wolk in de buurt om me in verwarring te brengen.
De reacties van mensen als ik dit verhaal vertel zijn controversieel, daarom heb ik het nooit aan veel mensen verteld. Sommigen kijken me achterdochtig aan, of maken me belachelijk, anderen doen een beroep op het Oude Testament of denken dat ik emotioneel onstabiel ben, iedereen kent eindeloze theorieën over UFO's en komt uit op een tv-serie, veel interessanter dan mijn verhaal. Maar ik heb het gevoel dat de meeste mensen me niet geloven.
Dit is geen kwestie van geloven of niet.
Het is een kwestie van logica: in ons universum zijn er meer dan twee biljoen sterrenstelsels, zevenduizend sexillions sterren, en er zijn nog steeds oneindige universums, met mogelijkheden voor biljoenen bewoonbare planeten. Heeft alleen de aarde dit merkwaardige voorrecht om mensen te hebben? Ziet het er niet op zijn minst megacentrisch uit? Bovendien zou het een onmetelijke verspilling van bruikbare ruimte zijn.
Hoe dan ook, ik laat deze bredere kijk achterwege en ga terug naar het moment dat ik daar was, thuiskomend na een dag filmen, naast mijn visagist, toen het gebeurde. We zagen zo'n ruimteschip en het was hysterisch. Ik deed mijn gele blazer uit en begon uitbundig naar het object te zwaaien in de hoop op contact.
Hij, bang dat ik zou worden ontvoerd, huilend, herhaaldelijk schreeuwend: "Je kunt niet gaan, we moeten morgen filmen" ...
Mijn aantrekkingskracht op de UFO was zo groot dat het me zelfs vandaag bang maakt om te denken dat als ze me hadden ontvoerd, ik gelukkig zou zijn geweest. Op dat surrealistische moment dacht ik niet aan de gevolgen. Ik wilde gaan, mezelf laten gaan, verleid door het felle licht en de mogelijkheid van een buitengewoon avontuur. En ik bleef springen en zwaaien, tot wanhoop van mijn vriend.
Maar de ET's waren niet geïnteresseerd in mijn enthousiasme en plotseling verdween het schip, met zijn immense lichtstraal, zonder enige beweging te maken. Het verdween in de lucht op dezelfde plek waar het stond.
In de grootste opwinding wilde ik zeker weten wat we zagen.
Ieder van ons tekende en de tekeningen waren hetzelfde.
Het was geen waanvoorstelling. We renden om het ze te vertellen en iedereen thuis liep over ons heen met vragen.
Ik maakte grapjes met een paar vrienden die zeiden dat mijn ontvoering in feite losgeld zou zijn geweest.
Sinds die dag begon ik alles te lezen en te bestuderen wat er over UFO's in de wereld verschijnt. Bizarre feiten en onbetwistbare feiten. Er zijn zoveel mysteries op onze kleine blauwe planeet, te beginnen met de oorsprong van het leven.
Een paar weken geleden vertelde de Amerikaanse marine de wereld dat ze niet-geïdentificeerde vliegende objecten zag, nu denk ik dat ik ook kan zeggen en geloofwaardigheid kan winnen.
Heb je vliegende schotel gezien?
@brabantsdagblad
redefelicidade.com
Bruna LombardiActrice, dichter, schrijver, presentator, scenarioschrijver, producent, spreker en milieuactivist. Hij publiceerde 10 boeken en is een referentie over het thema "Geluk". Hij creëerde Rede Felicidade, een digitaal platform dat ervaringen deelt die mensen inspireren en motiveren om gelukkiger en meer vervuld te leven.
